“ไค!!” ใจเต้นได้ไม่นานก็ถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อกายอันบอบบางของตนถูกพลิกให้หลังสัมผัสกับความนุ่มของเตียง
โดยมีกายหนาอันแข็งแรงของอีกคนขึ้นคร่อมเอาไว้
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มทอดลงสำรวจไปทั่วทั้งใบหน้าสวยหวานซึ่งกำลังฉายแววตื่นตระหนก
ส่งผลให้ใจอีกคนกระตุกแปลกๆ จงอินไม่เคยมองหน้าเซฮุนอย่างพินิจพิเคราะห์นานขนาดนี้
และนั่นมันทำให้รู้ว่าคนๆ นี้น่ารักขนาดไหน กลิ่นหอมของแป้งเด็กที่ต้องจมูกไปนั้น
ทำให้จงอินแทบบ้า
ถึงจะคุ้นเคยกับกลิ่นนี้ดีและรู้ว่ามันหอมมากเพียงใดก็ยังใจสั่นทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิด
ณ
ตอนนี้ชายหนุ่มมีสติครบถ้วนดีแม้จะดื่มไปเยอะแต่ก็รู้ว่าคนที่กักตัวไว้ตอนนี้ไม่ใช่คยองซูคนที่อยากจะจีบมาเป็นแฟน
แต่คือเซฮุนเพื่อนที่เขา ‘รัก’ เสมอมา
หลังจากไปส่งคยองซูที่บ้านจงอินก็มีความคิดจะมารับอีกคนที่ร้านกาแฟเพื่อมาสังสรรค์ด้วยกันทว่ากลับไปได้ยินเสียงหัวเราะได้เห็นรอยยิ้มร่ากำลังส่งให้คนอื่นที่ไม่ใช่เขามันดันทำให้หงุดหงิดไปหมดซะจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้
พาลโกรธเซฮุนตั้งแต่ตอนนั้นอยากจะกระชากให้ห่าง ทว่าสุดท้ายก็ทำได้เพียงเดินถอยหลังออกมา
เพื่อให้น้ำเมาช่วยระงับอารมณ์
“อย่ายิ้ม อย่าหัวเราะแบบนั้นให้คนอื่นนอกจากไค
แม้แต่พี่คริสก็ไม่มีสิทธิ์!” เสียงตะคอกและแรงบีบที่ข้อมือทั้งสองข้างซึ่งแน่นขึ้นกว่าเดิมทำให้เซฮุนรู้สึกเจ็บเหมือนกระดูกมันร้าวไปหมด
ยิ่งได้ยินประโยคนั้นออกจากปากของคนบนร่างน้ำสีใสยิ่งไหลทะลักออกมาจากดวงตาอันสั่นระริกที่ทอดมองใบหน้าคมด้วยความไม่เข้าใจ
มาห้ามกันแบบนี้มันไม่มีเหตุผลเกินไป
“เอาแต่ใจ...ฮึก! ไคไม่มีเหตุผล...ไค อื้อ!” ไม่รอให้คนใต้ร่างด่าทอไปมากกว่านี้
เรียวปากอุ่นร้อนทาบทับลงบนกลีบปากนุ่มหยุ่นเพื่อให้หยุดพูด โดยไม่มีการลุกล้ำใดๆ
กดหนักๆ ย้ำซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น เสียงสะอื้นในลำคอขาวยังคงดังออกมาให้ได้ยิน
จงอินถอนจูบออกมองใบหน้านั้นอยู่สักพัก
น้ำตาจากดวงตาคู่สวยยังคงไหลออกมาไม่หยุดหย่อน ร้องไห้เพราะอะไรกันนะเซฮุน...
จงอินอยากจะถามออกไป ทว่ากลับกลัวคำตอบที่รู้ดีอยู่แล้วว่ามันเป็นเพราะเขา
จงอินไม่อยากรับรู้ว่าเป็นคนทำให้เซฮุนร้องไห้ ไม่ได้ตั้งใจจะตะคอกออกไปแบบนั้น
ก็แค่...
“ไคหวง” พูดจบก็เคลื่อนริมฝีปากจุมพิตที่หน้าผากมน
เลื่อนลงมาตามสันจมูกโด่งรั้น ตามด้วยแก้มกลมทั้งสองข้าง
พรมจูบไปตามแนวคางอันมีเสน่ห์ ปิดท้ายด้วยริมฝีปากสีชมพูฉ่ำวาวน่าสัมผัส
บดขยี้อย่างเนินนาบ ค่อยๆ ละเลียดชิมความหวานอย่างใจเย็น เป็นครั้งแรกที่เราจูบกัน
ที่ผ่านมาจงอินไม่เคยล่วงเกินเซฮุนเลยสักครั้ง แม้แต่หอมแก้มก็ไม่เคย
อย่างมากก็แค่กอด
เพียงเพราะสถานะเพื่อนมันค้ำคอทำให้เราไม่อาจข้ามขั้นไปทำอย่างอื่นได้
แต่ตอนนี้หัวใจเขากำลังเรียกร้อง...พร่ำเพ้อหาแต่โอเซฮุน
เรียวลิ้นอุ่นร้อนแทรกเข้าไปในโพรงปากเกี่ยวตวัดดูดดึงเรียวลิ้นเล็กไม่ประสีประสานั้นอย่างติดใจ
อีกครั้งที่เขาแทบบ้าเพราะเซฮุน จะทำให้เขาคลั่งไปถึงไหนกัน
มือเล็กทุบเข้าที่แผ่นหลังหนาราวกับประท้วงเรียกร้องอากาศหายใจ
เซฮุนกำลังถูกมอมเมาด้วยรสจูบ
จากความอ่อนหวานเปลี่ยนมาเป็นร้อนแรงผสมกับแอลกอฮอล์อันขมปร่า
จนหัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามแทบกระเด็นออกมา เหมือนถูกกระชากวิญญาณออกจากร่าง
เรี่ยวแรงที่มีถูกกลืนหายไปหมดไม่มีเหลือ
“อื้อออ!” เสียงหวานเริ่มครวญครางออกมา
เมื่อมือหนาสอดเข้าไปใต้เสื้อนอนตัวโคร่งลูบไปบนผิวน้ำนมนุ่มลื่นจนทั่วส่งผลให้ขนอ่อนลุกด้วยความสะท้านจากสัมผัสแปลกใหม่
มือขาวพยายามผลักอกแกร่งนั้นออก ตอนนี้เซฮุนกำลังจะขาดใจ
จงอินกะจะฆ่าเขาให้ตายหรือยังไง ถึงได้จูบนานขนาดนี้ แต่แล้วริมฝีปากหนาจึงผละออก
กายบางหอบหายใจโกยอากาศเข้าปอดอย่างหนัก
คนบนร่างโน้มหน้าลงมาหมายจะจูบอีกครั้งทว่าคนข้างล่างกลับไม่ให้ความร่วมมือ
ใบหน้าหวานหันหนีเลยทำให้พลาดสูดความหอมที่แก้มสีเรื่อนั้นแทน
“ทำแบบนี้ทำไม” ตอนนี้เซฮุนมีแต่ความไม่เข้าใจ สงสัยทุกอย่าง
ปากก็บอกว่าเป็นแฟนกับคยองซูแล้ว แต่กลับมาทำแบบนี้
มันก็ใช่...ว่าเขาไม่มีทางบอกใครว่าจงอินทำอะไร
แต่อีกคนไม่เคยคิดถึงจิตใจกันเลยหรือไง ทำไมนิสัยไม่ดีแบบนี้
ต้องการดึงเขาไว้ด้วยคำว่าหวง แล้วเขาล่ะสามารถทำอะไรได้บ้างหากอยากดึงอีกคนเอาไว้เหมือนกัน
มันไม่มีทางไหนเลย เพราะรู้ตัวเองดีว่าไม่มีสิทธิ์
“เหตุผลก็บอกไปแล้วไง ...หวง”
ริมฝีปากหนาลากไล้อยู่บริเวณกกหูงับมันเบาๆ
พอให้อีกคนขนลุกเล่นเปลี่ยนตำแหน่งลงมาเป็นซอกคอขาวขบกัดไปตามจุดชีพจร
เสียงครางหวานเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินเป็นระยะเมื่อจงอินทำรอยไว้ทุกจุดที่เคลื่อนผ่าน
เขาก็เป็นผู้ชายที่ย่อมมีความต้องการหากแต่เขาไม่เคยทำแบบนี้กับคนที่ลากมากกซักครั้ง
แต่ตอนนี้เขากำลังทำให้คนๆ นี้ เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
ถึงมันจะเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวแต่ยอมรับเลยว่าจงอินไม่อยากจะเสียเซฮุนไปให้ใคร
“อือออ...ตัวอย่ากัด
ลุกออกไปได้แล้ว”
“ไม่มีทางซะหรอก”
“ตัวกำลังเมานะ”
“ถึงจะเมาเค้าก็รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่นะเซฮุนนา”
คนตัวขาวชาไปทั้งร่างเมื่ออีกคนมุดหายเข้าไปใต้เสื้อนอนตัวโคร่ง
เลิกมันขึ้นจนมากองอยู่ที่คอ รู้สึกถึงความชื้นแฉะแตะลงบนยอดอกทั้งสองข้างสลับกันไปมาราวกับไม่ยอมให้ฝ่ายไหนต้องเสียเปรียบ
จงอินลงน้ำหนักสะกิดติ่งไตสีสวยอย่างช่ำชอง
มันรุนแรงขึ้นจนกายบางบิดเร้าไปตามแรงอารมณ์
กัดริมฝีปากแน่นเพื่อระงับเสียงน่าอายของตัวเอง
“อือออ”
“เซฮุนไม่เอา...อย่ากัดปาก”
“ไค...อือ ลุกออกไป”
“เรียกชื่อเค้าด้วยเสียงแบบนั้น
คิดว่าจะรอดเหรอครับ” ยกยิ้มกริ่มพร้อมทั้งพรมจูบลงไปตามหน้าท้องแบนราบราวต้องมนต์
โอเซฮุนแม่งโคตรเซ็กซี่เลย...
ขบกัดมันอย่างหมั่นเขี้ยวจนรอยสีกุหลาบผุดขึ้นเต็มไปหมด
ฝ่ามือขาวคว้ามืออันซุกซนของอีกคนเอาไว้เมื่อมันกำลังเลื่อนบ๊อกเซอร์ตัวเล็กลง
“ไคไม่เอา”
“มาถึงขนาดนี้แล้วเซฮุน ไม่ไหวแล้ว”
ดวงตาเรียวรีเบิกโพลงเมื่อจงอินจับมือเขาไปตะปบลงบนส่วนกลางลำตัวของอีกฝ่ายที่มันกำลังพองขึ้นจนแทบล้นออกจากกางเกงยีนต์นั้นอยู่แล้ว
เห็นคนนิสัยไม่ดียักคิ้วให้อย่างกลั่นแกล้งก็ยิ่งทำให้ใจหายหนักเข้าไปใหญ่
เมื่อได้จังหวะจงอินจึงดึงกางเกงเซฮุนลงรวดเดียวแล้วเหวี่ยงมันไปให้พ้นอย่างไม่ใยดี
คนตัวเล็กกว่าเห็นอย่างนั้นจึงพยายามถดถอยหนีทว่ามือแกร่งกลับดึงสะโพกขาวกลับมาที่เดิมอย่างรวดเร็ว
ส่งสายตาแห่งความต้องการออกมาอย่างไม่ปกปิด จนเซฮุนต้องหันหน้าหนี
สายตาแบบนั้น...ให้ตายเถอะ! แทบจะเขมือบเขาไปทั้งตัวซะเดี๋ยวนี้
กายหนาไล่ต้อนจนแผ่นหลังบางแนบชิดกับหัวเตียง
ถอดเสื้อตัวโคร่งนั้นออกให้พ้นหัว ใบหน้าคมคายคลอเคลียร์แก้มที่กำลังเห่อร้อนไปมา
มือก็ลูบไล้วนเวียนบริเวณขาอ่อนเพื่อแกล้งอีกคนให้ทรมาน แต่มันก็เหมือนแกล้งเขาไปด้วยเมื่อมองใบหน้าที่เริ่มแดงซ่านนั้น
ความอึดอัดเนื่องจากความต้องการก็พุ่งขึ้นอัดแน่นจนแทบจะปลดปล่อยเพียงได้เห็นสีหน้าของเซฮุนในตอนนี้
แม้จะไม่ตั้งใจจะยั่ว แต่คนตัวขาวก็ยั่วเขาไปแล้ว
ผิวกายเปล่งปลั่งสีน้ำนมขาวเนียนดั่งดอกไม้แรกแย้มเต็มไปด้วยรอยสีกุหลาบ
สัมผัสส่วนไหนก็นุ่มนิ่มลื่นมือไปหมด นาทีนี้อ้อนวอนให้ตายก็หยุดไม่ได้แล้วล่ะ
“ไปหัดยั่วมาจากไหนเซฮุน
หุ่นน่าฟัดเป็นบ้า!”
“อ๊ะ! ไค!” คนตัวบางสะดุ้งเมื่อมือหนากอบกุมส่วนนั้นเอาไว้พร้อมรั้งรูดขึ้นลงช้าๆ
ไปตามความยาวเซฮุนเชิดหน้าเพราะเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาแปลกๆ
มือเรียวทั้งสองข้างขยำปอกหมอนเพื่อระบายอารมณ์ที่กำลังปะทุขึ้นมา
ทว่าก็ต้องสะดุดกลางทางเมื่อคนนิสัยไม่ดีหยุดขยับมือซะอย่างนั้น
นัยน์ตาสีบรั่นดีที่กำลังฉ่ำเยิ้มตวัดกลับมามองอีกคนซึ่งส่งยิ้มแฉ่งราวตั้งใจกวนประสาทด้วยความขุ่นเคือง
จงอินมองท่าทีนั้นอย่างน่าขัน ไม่รู้เลยหรือไงว่าทำหน้าแบบนี้แล้วน่ารักมากแค่ไหน
“ตัวแสบจูบหน่อย” แทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเมื่อได้เห็นสีหน้าออดอ้อนของจงอิน
ริมฝีปากบดเบียดแนบชิดทำเอาลมหายใจขาดห้วง เสียงหัวใจสอดประสานเป็นจังหวะเดียวกัน
เลือดในกายสูบฉีดจนผิวแดงซ่านไปทั้งร่าง
กลีบปากดูดดึงไม่มีท่าทีจะยอมล่าถอยไปง่ายๆ
มันอบอวลไปด้วยความละมุนดั่งวิปปิ้งครีม หลอกล่อให้ติดกับหาทางออกไม่ได้
ยิ่งหยอกล้อมากเพียงใดก็ยิ่งติดใจมากเท่านั้น
จงอินกำลังหลงของหวานมื้อนี้จนแทบโงหัวไม่ขึ้นอยู่แล้ว
“เซฮุนนา...ถอดเสื้อให้เค้าหน่อยสิ”
ดวงตาหวานเยิ้มถูกส่งทอดมาให้ มันกำลังเว้าวอนให้เขาใจอ่อน
คิมจงอินร้ายกาจที่สุด! ใบหน้าขาวส่ายเป็นพัลวัน ก้มงุดไม่ยอมสบตา
นั่นยิ่งเข้าทางคนขี้แกล้งเข้าไปใหญ่
มือที่ยังคงกุมอยู่ท่อนลำอุ่นเริ่มขยับสร้างความเสียวซ่านให้อีกครั้ง
เซฮุนครางฮือพร้อมถีบพื้นเตียงอย่างทรมาน
และก็เป็นดั่งเช่นที่ผ่านมาจงอินยั้งมือของตัวเองไว้
พร้อมเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์
“เร็วสิครับ...ไม่งั้นไม่ช่วยนะ”
“คนนิสัยไม่ดี!” มือเล็กฟาดเข้าที่อกแกร่งจนเสียงทุ้มขึ้นจมูกโอดโอยออกมา
สุดท้ายแล้วเซฮุนก็ยอมยื่นมืออันสั่นเทาปลดรังดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวนั้นออกทีละเม็ดอย่างช้าๆ
ถ้าเขาไม่เป็นฝ่ายถอดให้จงอินก็ต้องถอดเองอยู่ดีและเซฮุนมั่นใจว่ามันต้องเร็วกว่าเขาแน่นอน
ตอนนี้ใจมันเต้นรัวจนเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่
เนื่องจากนิ้วอันแสนซุกซนของคนขี้แกล้งกำลังไต่วนอยู่ตรงหน้าขาพร้อมเลื่อนลงไปสะกิดช่องทางสีหวานที่ยังไม่เคยถูกรุกล้ำเบาๆ
ดั่งระเบิดเวลา ไหนจะดวงตาคมที่ทอดมองราวกับมีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่นั้นอีก
แม้จะรู้ตัวว่าไม่ควรตอบสนองอีกคน ทว่าส่วนลึกของจิตใจมันกลับมีอิทธิพลบอกให้ยอม
ถึงผลของมันจะเป็นเขาที่เจ็บปวดก็ตาม...
เจ็บทั้งทางกายและทางใจ
ทันทีที่เสื้อถูกถอดออกกล้ามเนื้อกำยำสีสวยก็ปรากฏชัดต่อสายตา
ร่างกายสมส่วนสมกับเป็นขวัญใจสาวๆ สถาปัตย์และอีกครึ่งค่อนมหาวิทยาลัย
ทำเอาเซฮุนทำตัวไม่ถูก
น้ำลายเหนียวกลืนลงคอด้วยความยากลำบากเมื่อจงอินจับมือเรียววางลงตรงหัวกางเกงไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขาต้องเป็นคนปลดปราการเกือบสุดท้ายนี้ออกให้ด้วย
มือหนาเริ่มขยับกับส่วนอ่อนไหวของเขาอีกครั้ง หากคราวนี้มันเร็วจนแทบทนไม่ไหว
ส่งเสียงครางหวานกวาดมือไม้ปัดสะเปะสะปะรีบดึงกางเกงยีนต์เจ้าปัญหานั้นออกให้เร็วที่สุด
ก่อนน้ำสีขาวขุ่นจะพุ่งออกมาเต็มมือของจงอินโดยที่อีกคนไม่ได้รังเกียจแต่อย่างใด
“ไม่รอกันเลยเด็กน้อย” กระตุกยิ้มมุมปาก แล้วยกกายบางที่นั่งหอบอยู่ขึ้นมานั่งบนตัก
เซฮุนหน้าเหวอในทันทีมือทั้งสองข้างเกาะไหล่หนาเอาไว้แน่นเมื่อถูกจู่โจมไม่ทันตั้งตัว
ยิ่งได้สัมผัสก็ยิ่งหลงใหล ยิ่งได้มองยิ่งไม่อาจละสายตา สีหน้าเขินอายดั่งเด็กไร้เดียงสาแบบนี้จงอินพูดได้เต็มปากเต็มคำเลยว่าเซฮุนน่ารัก...น่ารักมาก
แก่นกายทั้งสองเสียดสีกันไปมาจนจงอินแทบทนไม่ไหว
ดึงแขนเรียวลงให้กอบกุมท่อนลำอุ่นซึ่งพองใหญ่โตของตนเอาไว้
ส่งสายตาราวกับขอร้องให้อีกคนทำตามความต้องการของเขา เซฮุนเม้มปากแน่นไม่กล้าแม้แต่มองหรือขยับมือตัวเอง
ก้มหน้าซบกับลาดไหล่หนาเมื่อมือถูกอีกคนจับขยับสัมผัสกับส่วนนั้นขึ้นลงราวกับสอนให้รู้งาน
เพราะจงอินรู้ดีว่าคนน่ารักน่ะไม่เคย
“เซฮุนนา...ช่วยหน่อยนะครับ”
เสียงทุ้มต่ำครางอยู่ข้างใบหู
ส่งผลให้เซฮุนฝังหน้าลงหนักกว่าเดิมด้วยความอาย ส่ายหน้าพรืดเมื่อจงอินพยายามจับใบหน้าขาวให้หันมามอง
กระซิบแผ่วเบาเรียกความร้อนให้ไหลเวียนขึ้นหน้าด้วยประโยคที่ว่าจะได้เป็น
แค่นี้ก็อยากจะหายตัวหนีไปให้ไกลจะแย่อยู่แล้ว จะทำให้เขาอายจนตายต่อหน้าเลยหรือไง
“ฮือ ไม่ไหวแล้วเซฮุน”
“อ๊ะ! ไค ไม่เอา! อย่า อือ”
กายบางถูกกดลงกับพื้นเตียงมือหนาขยำแก้มก้นกลมอย่างหยอกล้อ
จับขาเรียวแยกออกจากกัน ส่งปลายลิ้นสอดเข้าไปทักทายช่องทางสีหวาน
ความอุ่นชื้นบวกความเสียวซ่านส่งผลให้เจ้าของร่างร้องออกมาไม่เป็นภาษากายบิดเร้าควานหาที่ยึดเป็นพัลวัน
ครั้นจะถอยหนีมือแกร่งก็สามารถดึงสะโพกเอาไว้ทันทุกที
“ฮือ เจ็บบบ!”
“เซฮุนผ่อนคลายหน่อย” แผ่นหลังบางแทบนอนไม่ติดเตียง
มือขาวปัดป่ายดันก้านนิ้วยาวที่พยายามสอดเข้ามาให้ออกห่าง
ด้วยความไม่เคยมีสิ่งใดผ่านช่องทางนี้ทำให้เซฮุนเจ็บจนกรีดร้องออกมาดังลั่น
ปลายหางตามีหยาดน้ำใสไหลริน เรียกให้คนซึ่งคร่อมอยู่ใจสั่นไหวไปทั้งอก
เกลี่ยเช็ดน้ำตาออกให้ พร้อมทั้งเอื้อมไปคว้ากายบอบบางมากอดไว้
ลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าเบาๆ จูบไปบนลาดไหล่อย่างปลอบโยน
เคลื่อนหน้าผากทั้งสองให้แนบชิดกัน
“ทำตัวให้สบาย อย่าเกร็ง
ถ้าเจ็บก็กอดเค้าไว้นะครับตัวแสบ”
“ฮึก! ไม่เอา ไม่ทำแล้ว ฮือออ”
“เซฮุนอย่าดื้อ!”
“อ๊ะ! ตัว...เค้าเจ็บ!” จงอินผลักดันก้านนิ้วเข้าไปอีกครั้งโดยไม่ฟังเสียงท้วงติงอย่างเอาแต่ใจ
เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะทนอะไรแบบนี้ได้นานๆ เซฮุนเย้ายวนท้าทายอำนาจมืด (?)
ขนาดนี้ ใจเย็นมาถึงตอนนี้ได้ก็ถือว่าบรรลุเป็นยอดมนุษย์แล้ว
เมื่อเห็นว่าช่องทางอันคับแน่นเริ่มตอดรัดกลับมาจึงเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปอีก
กดย้ำซ้ำๆ ให้ชินกับสิ่งแปลกปลอม
เสียงกรีดร้องอย่างทรมานเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานระรื่นหู
และนั่นก็ทำให้เส้นกั้นบางๆ ของจงอินขาดผึ่ง ส่งแกนกายอุ่นร้อนค่อยๆ
สอดใส่เข้าไปด้วยความยากลำบากยิ่งช่องทางนั้นรัดแน่นแค่ไหนเขาก็ยิ่งแทบอยากจะปล่อยเร็วเท่านั้น
“อ๊ะ! ไค เอาออกไป เจ็บ!”
“ทนหน่อยเซฮุน เค้าก็เจ็บเหมือนกัน”
“ฮือออ เอาออกไป”
“อ่าห์ แน่นชะมัด” สะโพกสอบเริ่มขยับเข้าออกอย่างเนิบนาบดันกายบางให้นอนราบไปกับเตียง
เซฮุนดิ้นพล่านใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด น้ำตาที่ยังไม่เหือดแห้งไหลลงมาอีกครั้ง
คนบนร่างโน้มตัวลงมอบจูบปลอบประโลมแสนอ่อนโยนให้อีกคนผ่อนคลาย
เพราะสีหน้าคนตัวขาวมันยังเต็มไปด้วยความกลัว
และความคิดมากมายที่จงอินก็ไม่รู้ว่าอีกคนกำลังคิดอะไร
“ฮึก!”
“เซฮุน”
“ไค...ใจร้าย ฮึก! อ๊ะ...” เพราะคำตัดพ้อนั้นทำให้จงอินกระแทกแกนกายเข้าไปลึกและเร็วยิ่งกว่าเดิม
ได้ยินเสียงหวานครางกระเส่าข้างหูแสดงให้เห็นว่าอีกคนมีอารมณ์ร่วมกับการปลุกปั่นของเขา
ยิ่งทำให้สัญชาตญาณดิบเพิ่มขึ้น
พรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้าขาวซึ่งมีเม็ดเหงื่อมากมายผุดขึ้นตามความร้อนแรง
จับขาเรียวแยกออกกว้างกว่าเดิมเพื่อง่ายต่อการขยับสอดแทรกกาย
“อย่ายิ้ม
อย่าหัวเราะกับคนอื่นแบบนั้นอีกเข้าใจไหม”
“อ๊ะ! ไค...ฮือ เบา อ๊ะ! อ๊ะ!”
แกล้งกระแทกเข้าไปอีกแรงๆ ไม่ยั้ง จนกายบางโยกไปตามแรงส่ง
เวลานี้จงอินไม่สนเสียงห้ามปรามของอีกคนแม้แต่น้อย
เขากำลังหลงเซฮุนหัวปักหัวปำเพียงเพราะได้เห็นสีหน้ายามถูกสอดใส่นั่น มันทั้งสวย
เย้ายวน มอมเมาจนไม่อาจละสายตา
“อ่าห์ เซฮุนนา”
“อือ...ไค...ไม่ไหวแล้ว” เสียงหวานกระท่อนกระแท่นบอกเสียงกระเส่า
แผ่นหลังเสียดสีไปกับผ้าปูที่นอนจนแสบไปหมด
ดวงตาหวานปรือขึ้นมองสีหน้าคนข้างบนเมื่อได้ยินเสียงทุ้มครางอย่างสุขสม
จงอินรีบเร่งจังหวะเต็มสูบเมื่อตัวเองก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
ไม่นานนักกายบอบบางจึงกระตุกเกร็งหอบหายใจหนักเมื่อน้ำสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อย
ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกถึงของเหลวอุ่นร้อนของอีกคนฉีดเข้ามาภายในกายจำนวนมากจนล้นทะลักพร้อมๆ
กับเลือดสีสดไหลจากช่องทางเปื้อนไปทั่วผ้าปูที่นอน
“โทษใครไม่ได้นะเซฮุน”
“ฮึก จะมาหวงเค้าทำไม
คนที่ตัวชอบคือคยองซูไม่ใช่หรือไง” นัยน์ตาสีบรั่นดีสั่นระริกขณะมองเข้าไปในนัยน์ตาสีน้ำตาลซึ่งทอดมองอยู่ก่อนหน้า
ก่อนคนบนร่างจะโน้มลงมาจูบกลีบปากบางบวมเจ่ออย่างร้อนแรงอีกครั้ง
เคลื่อนกระซิบข้างหูแผ่วเบาตอกย้ำความใจร้ายที่อีกคนพร่ำครหา
“ใช่...คนที่เค้าชอบคือ คยองซู”
“ฮึก!” เซฮุนพยักหน้าส่งให้ทั้งน้ำตา
เสียงสะอื้นตัวโยนดังไปทั่วห้องพร้อมมือทั้งสองข้างที่ยกขึ้นปิดใบหน้าอันแดงก่ำ
กายหนาทาบทับลงไปกอดเอาไว้ลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ เพื่อกล่อมเด็กน้อยให้หยุดร้องไห้
สุดท้ายแล้วคนในอ้อมกอดก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้า
จงอินมองใบหน้าอันสมบูรณ์แบบนั้นนิ่ง ก่อนจะจุมพิตเบาๆ ดั่งผีเสื้อบินผ่านลงบนจมูกโด่งรั้นที่เขาชอบเขี่ยเล่นบ่อยๆ
ราวกับบอกราตรีสวัสดิ์... ทำไมไม่พูดอะไรออกมาหลังจากรับรู้บ้างล่ะ
เข้าใจทุกอย่างแล้วอย่างนั้นเหรอ...
เข้าใจว่ายังไง...โอเซฮุน...เข้าใจอย่างที่เขาจะให้รับรู้จากนี้หรือเปล่า
“แต่คนที่เค้า ‘รัก’ คือตัวนะเซฮุน”
---------------------------------------
กำลังใจคือสิ่งสำคัญนะคะ ^^
สามารถติดตามเนื้อเรื่องในเด็กดีค่ะ