จุมพิตปลิดลมหายใจถูกมอบให้อีกครั้ง
ดั่งถูกฉุดรั้งลงสู่ใต้มหาสมุทรอันกว้างใหญ่
ไม่รู้ว่ามาเยือนยังเตียงนุ่มแห่งนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
รู้เพียงเรี่ยวแรงที่มีถูกดูดกลืนหายไปหมด จนร่างกายปวกเปียกดั่งขี้ผึ้งลนไฟ
หอบหายใจหนักเมื่อโดนเล้าโลมให้เกิดอารมณ์ร่วมกับอีกฝ่าย
จงอินลากริมฝีปากระดมจูบสร้างความวาบหวามไปทั่วทั้งลำคอลงมายังลาดไหล่
กายบางบิดเร้าสั่นสะท้านไปด้วยความเสียวซ่านเมื่อมือหนาลูบไล้ไปตามสะโพกและขาอ่อน
สติอันพร่าเลือนกลับมาเป็นปกติทันทีที่อาภรณ์ถูกปลดจนเกือบเปลือยเปล่า
เซฮุนรีบผลักกายหนาออกจากตน จนอีกคนแทบหงายหลังตกเตียงเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว
เห็นอย่างนั้นจึงรีบหยันกายขึ้นเพื่อหาที่หลบภัย
ทว่าก็ช้าไปเมื่อข้อเท้าถูกคว้าเอาไว้ด้วยแรงมหาศาลดึงกลับเข้าไปหา
และถูกกักบริเวณด้วยกำแพงมนุษย์อย่างคิมจงอินดังเดิม
เซฮุนนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกเจ็บเสียดขึ้นบริเวณท้องน้อย
งอตัวเพื่อให้ช่วยบรรเทาอาการ ปรือตามองใบหน้าคมคายอย่างอ้อนวอน
แต่สุดท้ายก็เปล่าประโยชน์
“หนีไม่พ้นหรอกเซฮุน”
“จะ...เจ็บ”
“เจ็บตรงไหนเด็กดื้อ”
จมูกโด่งคลอเคลียร์จมูกรั้นอย่างหยอกล้อ
ก่อนจะเคลื่อนไปลงเขี้ยวที่แก้มกลมจนเกิดรอยแดง มือทั้งสองข้างลูบข้อมือบางไปมา
พร้อมทั้งผ่อนแรงจับลงเนื่องจากกลัวอีกคนจะเจ็บไปมากกว่านี้
เซฮุนยังคงนิ่วหน้าแสดงความเจ็บปวด ส่งผลให้คิ้วหนาต้องขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
“ไค...เค้าเจ็บท้อง”
สิ้นเสียงหวานใบหน้าคมคายจึงเลื่อนลงเป่าหน้าท้องแบนราบพร้อมกดจูบแผ่วเบา
ได้ยินเสียงครางฮือเล็ดลอดออกจากกลีบปากบางก็ได้แต่อมยิ้ม
แล้วยิ่งมือขาวที่เพิ่งปล่อยให้เป็นอิสระกำลังขยำกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มของจงอินเพื่อระบายอารมณ์ก็ยิ่งทำให้อะไรต่อมิอะไรมันเริ่มตื่นขึ้นมา
“ดีขึ้นบ้างไหม”
ใบหน้าสวยพยักหน้าเป็นคำตอบพร้อมหลับตาพริ้มกัดปากระงับความเสียวซ่านอย่างยั่วยวน
บอกแล้วว่าถึงโอเซฮุนจะไม่ได้ตั้งใจยั่ว ทว่าท่าทางแบบนี้มันยั่วกันชัดๆ
จงอินจึงเคลื่อนริมฝีปากขึ้นมามอบจูบอ่อนหวานให้เป็นรางวัล
มือซุกซนก็รีบดึงกางเกงวอร์มขายาวของอีกคนลงไปให้พ้นทาง
แม้กระทั่งชั้นในตัวจิ๋วก็มิอาจปกปิดความเซ็กซี่ของเซฮุนได้
“ยกสะโพกหน่อยเซฮุนนา”
“ไม่เอา...เจ็บ”
ลืมตาโพลงพร้อมทั้งจับมือหนาให้พ้นจากส่วนล่างของตน
แค่ยังไม่ได้ทำอย่างนั้นก็เจ็บไปหมดอยู่แล้ว
เซฮุนไม่ใช่คนอึดตายยากนะที่จะได้ทนได้ทุกสถานการณ์
และจากครั้งแรกที่ได้พบเจอมาก็ทำเอาพิษไข้รุมไปตั้งหลายวัน
แถมความเจ็บเสียดก็ยังไม่ทุเลาลง ที่สำคัญเซฮุนไม่อยากทำผิดต่อคยองซูอีก
ทำไมจงอินถึงได้ใจร้ายแบบนี้ สุดท้ายก็เช่นเคยคนตัวขาวไม่เคยจะห้ามอะไรอีกคนได้เลย
ปราการด่านสุดท้ายถูกถอดออกจนกายบางเปลือยเปล่า
เมื่อคิดว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นน้ำตาก็พาลจะไหลลงมาทุกที โอเซฮุนช่างอ่อนแอ
“มีความผิดอยู่นะ”
“ใจร้าย...ทำไมไม่ไปทำกับคยองซู มาทำกับเค้าทำไม! อ๊ะ!”
สะดุ้งสุดตัวเมื่อก้านนิ้วสอดเข้ามายังช่องทางด้านหลังอย่างไม่บอกไม่กล่าว
เซฮุนพยายามจะถดถอยหนีแต่ก็ถูกแขนแกร่งล็อคเอาไว้
ทำได้เพียงจิกเล็บลงบนแผ่นหลังหนาเมื่อความเจ็บปวดเริ่มกลายเป็นความรู้สึกดีขึ้นมาอย่างประหลาด
ริมฝีปากหนากดหนักๆ ลงบนกลีบปากบางสอดลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวตวัดชิมน้ำเชื่อมซึ่งไม่ว่าจะได้ลิ้มลองสักกี่ครั้งก็ยังคงชื่นใจ
จนไม่สามารถเปลี่ยนใจไปชิมที่ไหนได้อีก...
ทำไมเซฮุนถึงซื่อบื้อขนาดนี้ ไม่รู้จริงๆ
หรือไงว่าที่ทำไปทั้งหมดเป็นเพราะอะไร ถึงคอยแต่ผลักไสให้ไปหาคนอื่นอยู่เรื่อย
ยอมรับว่าพอได้ยินประโยคตัดพ้อนั้นก็ยิ่งทำให้อารมณ์อยากเอาชนะพลุ่งพล่านจนเริ่มห้ามไม่อยู่
“เพราะ...รัก...”
หากแต่จงอินก็ยังคงขี้ขลาดเช่นเดิม...ที่ไม่กล้าบอกความจริงทุกอย่างออกไป
ความจริงที่ว่า...
คิมจงอินคนนี้ ‘รัก’ โอเซฮุน
ไม่ใช่ โดคยองซู
“อ๊ะ! อือออ” เพิ่มจำนวนก้านนิ้วเข้าไปอีก
เพื่อให้ได้ยินเสียงครางหวานกระเส่าอย่างซาบซ่านขึ้นกว่าเดิม
เคลื่อนไปกระซิบที่ข้างหูเพื่อให้เจ้าของกายบางรับรู้ทุกถ้อยคำได้ชัดขึ้น
“เพราะเค้ารักคยองซู...เลยไม่อยากให้คยองซูต้องมาเจ็บ”
บอกแล้วไงคิมจงอินเป็นไอ้ขี้ขลาด...
หยาดน้ำใสไหลออกจากดวงตาเรียวรีทันทีที่ประโยคข้างหูจบลง
เซฮุนเหมือนถูกไม้หน้าสามฟาดหน้าซ้ำๆ จะตายก็ไม่ตายมีแต่ความเจ็บปวดแสนทรมาน
มองหน้าอีกคนทั้งน้ำตานองหน้า แม้ไม่อยากอ่อนแอหากก็เข้มแข็งไม่ไหว
คงมีค่าแค่นี้สินะ จงอินห่วงแค่ว่าคนนั้นต้องเจ็บแล้วเคยห่วงคนตรงนี้บ้างหรือเปล่า
ว่าตอนนี้มันกำลังเจ็บมากแค่ไหน...
จงอินรีบปลดเสื้อผ้าของตนออกแล้วโยนให้พ้นทาง
ค่อยๆ ไล้นิ้วเช็ดน้ำสีใสออกจากพวงแก้ม
จูบซับไปทั่วทั้งใบหน้าขาวหวังจะขอโทษเด็กน้อยที่พูดจาทำร้ายจิตใจออกไป
ฝากรอยเอาไว้ทุกๆ ที่ที่เคลื่อนผ่าน
ไม่เว้นแม้กระทั่งข้อเท้าที่ออกแรงฉุดไปเมื่อครู่ แยกขาเรียวทั้งสองข้างออกจากกัน
ก่อนจะแทรกกายเข้าไปกลางลำตัว ช่องทางของเซฮุนยังคงแน่นเหมือนเดิม
ดั่งไม่เคยถูกรุกล้ำ
“โอ๊ย! ฮือ...ไค เค้าเจ็บ”
“อดทนหน่อยตัวแสบ”
“อ๊ะ!!”
“นี่หยุดไม่ได้แล้วที่รัก” เซฮุนกัดปากแน่น ยอมรับความเจ็บที่สอดแทรกเข้ามาแต่โดยดี
จงอินดันแกนกายเข้ามาในตัวเซฮุนจนสุด เอวสอบค่อยๆ ขยับเข้าออกอย่างช้าๆ
เพื่อให้กายบางปรับตัวได้
พลางครอบครองกลีบปากนุ่มเพื่อให้ผ่อนคลายความเจ็บจากด้านล่าง มันมีความรู้สึกแปลกๆ
ที่ครั้งนี้จงอินพยายามทะนุถนอมอีกคนให้มากที่สุด ตั้งแต่ได้ยินคำว่า ‘เจ็บท้อง’ หลุดจากปากหวานนั่น
“ฮึก! ตัว...” นัยน์ตาสีบรั่นดีฉ่ำวาวปรือขึ้นมอง
พร้อมยกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมแก้มสากเอาไว้ สบมองนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มนิ่ง
เหมือนกำลังต้องการสื่อถึงอะไรบางอย่างกับคนบนร่าง
“ว่าไงครับ” มือหนาเอื้อมไปเช็ดหยาดน้ำตาออกให้เมื่อมันไหลลงมาอีกครั้ง
ตั้งใจฟังคำพูดที่อีกคนกำลังจะสื่อ ดวงตาคู่สวยสั่นไหว
เพราะเริ่มไม่แน่ใจกับสิ่งที่จะถาม หากถามไปแล้วเราจะเหมือนเดิมหรือเปล่า
แต่เพราะความอยากรู้มันมีมากกว่า เลยทำให้เสียงสั่นพร่าค่อยๆ เอ่ยออกไปอย่างกล้าๆ
กลัวๆ
“ตัว ฮึก! รักเค้าบ้างไหม”
หากแต่คำตอบที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นที่โหยหามาตลอด
พร้อมกับจุมพิตอันแสนร้อนแรงจนแทบหมดลม...
--------------------------------------------
-ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ
^^-
ติดตามเนื้อเรื่องได้ที่เด็กดีนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น